فصل های تنهایی و ترس...

بهار که می آمدم بیرون از دلهره و ترس

تابستان که با آفتاب برهنه می رقصیدم مست...

نه غروب غمزده ی پائیزی ام بود و

نه سپید نومیدی و سرمای نفس سوز برف

بر خاطره ی تنهایی و روزهای که برفت

تنها رد لب خنده ی تو  مانده است و داغ اشک

تا از کف نرود این همه یادکه مانده ام از گردش فصل

چشم می پوشم از هرچه بوده و از هر چه که هست

که سهم من از  جهان

همین چند طلوع سرشار بود

و  تنهایی آن همه غروب غمناک......